Straks elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een citaat

De afgelopen 14 dagen was hier dagelijks een gedicht te lezen als opwarmertje voor de startbijeenkomst van Elk huis zijn verhaal.
De opkomst op 21 februari was boven verwachting. Veel aanwezigen hebben besloten in april de workshops te volgen en vervolgens onderzoek te doen naar de geschiedenis van hun huis.
Alle resultaten worden verzameld op een projectpagina van Groene Hart archieven. Deelnemers kunnen hier zelf hun verhaal plaatsen.
Het resultaat van onderzoek naar een woning aan het Zuideinde 10 en een boerderij/herenhuis aan het Zuideinde 12 in Aarlanderveen kan al bekeken worden.

In Schoonhoven was eerder een vergelijkbaar project.
Dat heeft leuke persoonlijke verhalen opgeleverd.

De komende weken zal ik met enige regelmaat op dit blog berichten plaatsen, die op de een of andere manier een relatie hebben met Elk huis zijn verhaal.
Vandaag een citaat uit het boek Op pad in... Rijnstroom en Beerendrecht

Dadendrang en fraaie woorden maken de geschiedenis,
doch alleen een groot man kan haar schrijven,
want hij weet dat zelfs inkt die door de tijd is verbleekt,
sterker is dan het fraaist gesproken woord.
C.H.D (=C.H. Dinkelaar?)

Vanavond: Elk huis zijn verhaal

©Groene Hart Archieven

Vanavond is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Als opwarmertje was hier de afgelopen 14 dagen elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

De reeks wordt afgesloten met een gedicht van Neeltje Maria Min.

Het huis herinnert zich mij
Het huis herinnert zich mij.
Hier heb ik lopen geleerd.
In deze kamer begon
de aanloop die eindigde in
een ontzettende sprong.

Hier is de keuken ontdaan
van gestapelde vaat en gerei.
Bij deze kraan waste ik mij.
Stram van ouderdom staan
tafel en stoel in hun recht.
Mat en zeil zijn al lang
aan elkaar gehecht.

De trap naar de zolder leeft op
als ik mijn voet erop zet.
Behaaglijk kraakt elke tree:
naar boven m'n kind en naar bed.

En het bed, eens zo groot als een boot
waar ik mij stuurman op wist,
is nu zo groot als het is:
een deken of aardappelkist.
De golvende zee van destijds:
een gebeitste vloer, 3 x 5.
Op planken gerangschikt verdraagt
speelgoed van vroeger
dat er geen kind meer naar vraagt.

Terug beneden besluipt
het verleden mij. Op de gang
haalt het mij onderuit.
Kruipend bereik ik het honk.
Het is donker. De kachel is uit.
Het huis is zijn kamers de baas.

Wat is geweest ben ik kwijt:
volgorde, samenhang, plaats.
Alles waarop ik vannacht
op mijn tocht ben gestuit
bracht mij verder van huis.
Hoe langer ik terugkijk hoe
strakker de knoop van de tijd.

© Neeltje Maria Min
uit: 'Kindsbeen', 1995.

URL naar bron.

Morgen: Elk huis zijn verhaal

©

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.
Vandaag is de keuze gevallen op J. Bernlef.. Een Engelse vertaling van dit gedicht is van de hand van Marla Jacobs

Huis met twee gezinnen.
"En dit is nu mijn geboortehuis! ”
Te luid gesproken maar mijn vinger
wijst al de tuin in waar een roller
zwijgt en gras opstijgt geurend het verleden in.
Dat was het tenminste. Een man met ellebogen
staart mij aan. Achter hem een flets
gezin in luidgebloemde stoelen
achter mij zwijgend het mijne.
Een huis. Wederom wijs ik maar
nu maar zo'n beetje: daar
achter dat raam werd ik even
geboren (mijn stem al vergelend
terwijl ik hem spreek).
Alsof plotseling winter gaan zij
naar binnen, deur op de klink,
Zij hebben gelijk.
Een huis is bijna een huid, alleen
voor intiem en geurend gebruik.
Ruiken jullie iets, vraag ik
met mijn mond. Waar doet dit je aan den ken?
Aan niets, aan niets, antwoorden zij
eenstemmig vrolijk, eenzaam en gezond
© Bernlef

URL naar bron.

Overmorgen: Elk huis zijn verhaal

©

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een vers van Tjoke, een dichter, die bij mijn weten uitsluitend op internet gepubliceerd heeft:

een oud huis

een kakkerlak proeft het vermolmde
hout, woont tussen muffe splinters,
weigert zijn sterke schild te buigen,
en reikt naar gezeefd, groenig licht
met zijn lange sprieten, verlangt

de verf is afgebladderd, roestige
vlekken verraden gebrekkig onderhoud,
een scherpe geur doordesemt dit
oude, verlaten huis en besmeurt
het behang met groezelige vlekken

klimop woekert langs de muren,
salpeter kristallen glinsteren,
ze getuigen van lang vergane glorie
langs de kalkstenen zuilen,
met hun trotse kapitelen

het is geen verrassing dat kraaien,
in zwart en slordig verenpak,
hun roestend, scherp geluid
laten krassen, hol en eenzaam,
door dit oude huis

© Tjoke (internetgedichten)

URL van bron

Over 3 dagen: Elk huis zijn verhaal

©

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een gedicht van Han Hoekstra over een straat waar ik met veel plezier gewoond heb.

De kinderen uit de Rozenstraat

De kinderen uit de Rozenstraat
hebben altijd vuile handen,
ze hebben meestal een gat in hun mouw,
en ongepoetste tanden.

De kinderen uit de Rozenstraat
hebben altijd slordige haren,
ze hebben vaak een splinter in hun hand,
en builen, bulten en blaren.

De kinderen uit de Rozenstraat
lopen meest op blote voeten,
ze zijn de hele dag op straat,
alsof ze nooit eten moeten.

De kinderen uit de Rozenstraat
schijnen zich nooit te verschonen,
ze mogen alles wat ik niet mag.
'k Wou soms wel in de Rozenstraat wonen ...

©Han G. Hoekstra
Uit : Han G. Hoekstra, Het verloren schaap. J.M. Meulenhoff, Amsterdam 1947.

URL naar bron.

Over 5 dagen : Elk huis zijn verhaal

©Conny Vis

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een gedicht van de Britse dichter Philip Gross in een werkvertaling van Tsead Bruinja. Philip Gross is in Nederland vooral bekend door een roman voor jongeren Het lied van Gail & Fludd

Het Lied van het Huis
Wie zal deze kamers innemen, wie zal de as in mijn haard bijeen harken
zei het huis, wie kan mij opvullen?
Ik, zei de tong van de vlam, ik zal je bijschaven.
Nee, zei het huis, jouw soort liefde zal me afmaken.

Ik, zei de wind, je hoeft maar een dakpannetje
los te laten, ik zal je eens goed luchten,
ik zal je herinneringen weg blazen. Nee, zei het huis
jij zou me louter met gedachten aan jou achterlaten.

Ik, zei de regen, ik zal je strelen, huid op huid,
Ik zal je trakteren op een grijs boeket
van schimmel in elke kamer, ik zal wenen bij elke scheur.
Nee, zei het huis, jij zou mijn kracht weg laten sijpelen.

Ik, zei de aarde, ik heb gewacht, gewacht, je verleid.
met zwaartekracht, een liefde waar als lood,
laat los en laat me je vasthouden. Nee, zei het huis,
niemand staat lachend op van jouw bed.

En toen liep de leegte naar binnen, zonder een woord,
en daarna kwamen wij er wonen, liefste, jij en ik.
Er is een plek in ons die we niet kunnen houden
of krijgen: ramen zonder gordijnen, gehamsterde luchten.

© Philip Gross in een werkvertaling van :© Tsead Bruinja

URL naar bron.

Over 6 dagen: Elk huis zijn verhaal

cc J. Schippers

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Net als een week geleden valt de keus op een gedicht van Ted van Lieshout.

Limburglaan 28
Ons huis wil niet meer met ons praten.
De muren kaatsen woorden terug.
Ik zie de schroeven en de gaten
waar zesentwintig spijkers zaten
en waar de klok hing zit een plug.

De muren naakt en bloot de ramen;
ons huis mist haar gordijnen zeer.
Het staat zich stilletjes te schamen.
Zelfs bij de deurbel staan de namen
van wie er woonden al niet meer!

Ons oude huis moet ons wel haten.
Natuurlijk weet het dat we gaan.
Luid protesteren zou niet baten;
het zwijgt, terwijl het wordt verlaten,
blijft diep beledigd nabestaan

Ik zwaai nog één keer en blijf buiten,
en zie geen raam dat wuiven wil.
Ons huis blijft ongenaakbaar stil.
Maar ik zie regen op de ruiten,
al staat de zon tot wij verdwijnen
onophoudelijk te schijnen.
© Ted van Lieshout

Uit: Lieshout, Ted van
Mama! Waar heb jij het geluk gelaten?

URL van de bron.

Over 7 dagen: Elk huis zijn verhaal

cc jaydot

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Aan het begin van de tweede week een gedicht van Annie M.G. Schmidt

Mijn oom en tante in Laren
Ik heb een tante en een oom,
die zitten in een eikenboom,
een eikenboom in Laren.
Ze hebben zelf, van eikenhout,
Daar in de boom een huis gebouwd,
ze wonen er al jaren.

Daar slapen ze dan en daar eten ze dan.
’t Is erg gezellig, dáár niet van,
zo vrij aan alle kanten!
Ze hebben geen buren met radio,
maar tante vindt het maar zo-zo.
Het is zo hoog, zegt tante.

Zij is nooit echt op haar gemak.
De kinderwagen hangt aan ’n tak
en dat is wel bezwaarlijk.
Ze zegt ook telkens tegen oom:
‘k Wil liever in een lagere boom,
hier is ’t me te gevaarlijk.

Maar dan zegt oom: Och kom, och kom!
Een lagere boom? Wél nee, waarom?
We hebben hier alle gemakken.
De kinderen willen toch ook niet weg?
Het is nogal niet heerlijk, zeg,
dat klauteren in die takken!

Vind jij het net een vogelkooi?
Het uitzicht is toch prachtig mooi!
Jij moet ook altijd vitten.
En tante zegt: Nou ja, affijn,
Als jij het zegt, zal ’t wel zo zijn,
Dan blijven we hier maar zitten.

Dus woont mijn tante en mijn oom
Nog steeds daar in die eikenboom
Ze zijn er erg tevreden.
Mijn oom haalt brood en komt weer thuis.
De kinderen klauteren rondom het huis
en nóóit valt er een naar beneden.

©Annie M.G. Schmidt
Uit: Ziezo

URL van bron.

Over 8 dagen: Elk huis zijn verhaal

© Ellenoor

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een gedicht van Willem Wilmink

In een ander huis

Slapen gaan kan moeilijk zijn
in een ander huis.
in een ander huis.
Wakker worden, dat is fijn
in een ander huis:

want waar was dat raam ook weer
van dat and’re huis,
van dat and’re huis,
en waar is de kamerdeur
van dat and’re huis?

©Willem Wilmink
Uit: Ik snap het

URL van bron.

Over 9 dagen: Elk huis zijn verhaal

ccjnthnhys

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een gedicht van J.J. Slauerhoff, de dichter, die nergens rust vond.

Woningloze.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak
Voor de eigenhaard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door de stormwind meegenomen.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.
Zolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.
Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat vóór de nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

©J.J. Slauerhoff

URL naar bron.

Over 10 dagen: Elk huis zijn verhaal

cc Nationaal archief

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een gedicht van de in Alphen geboren dichter J.C. Bloem.

De Dapperstraat.
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De’ in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.
©J.C. Bloem

URL naar bron.
Het gedicht is ook vertaald in het Engels.

Straks elk huis zijn verhaal, maar nu even niet

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd op elke werkdag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Op deze schitterende zondag een intermezzo:

Winterdorp
Het is een dorp
Niet ver van hier
Een boerendorp
Aan een rivier
Het is niet groot
En vrij obscuur
Maar 't heeft een naam
En een bestuur
Er is een school
Een harmonie
Een bankfiliaal
Een kerk of drie
Een communist
Een zonderling
En zelfs een zang-
vereniging

Nu is 't er stil
't Is wintertijd
Er heerst de griep
En knorrigheid
De dag is kort
De hemel grauw
En pas maar op
Je vat nog kou

Drs. P.
Uit: 'Tante Constance en Tante Mathilde'
Liedteksten van Drs. P.,
Nijgh & Van Ditmar 1999.

URL naar bron.

Over 12 dagen: Elk huis zijn verhaal

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.
Op dag 3 een gedicht van Miriam van Hee

©gha
tekening
tenslotte willen wij steeds opnieuw
hetzelfde zien: een huis tussen de bomen
zoals kinderen het onvermoeibaar
tekenen: een raam, een deur, een leien dak
en achter het raam een familie en laten we
vooral de schoorsteen niet vergeten
waar rook komt uitgekringeld
op de lege plekken komen bergen
hier en daar een vogel
en sneeuw misschien waardoor
het binnen warmer wordt

we zijn niet gauw tevreden
op een nieuw blad, in het midden
weer dat huis tussen de bomen, een raam
een deur, een leien dak en
de draden van de telefoon, doen we die
of toch maar niet?

©Miriam Van Hee
uit: 'Vrouwen dichten anders', 2000.

URL naar bron.

Over 13 dagen: Elk huis zijn verhaal.

© Ellenoor

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Vandaag een gedicht van Ted van Lieshout:

Thuis
Het hoeft geen muur te zijn
met ruit en dak.
Het mag van hout
of rots
of klei
of blad
of ijs.
Een boot op het water
Ja, een wagen op reis
Een hutje mag.
een hol of een paleis.
Een schelp van slak,
een nest op een tak.
In Paramaribo
of Praag
of in Parijs

Als er maar iemand is
die roept: Kom thuis!
Ik zal het wel verstaan.
Elke taal bedoelt hetzelfde huis.

©Ted van Lieshout
Uit: Multiple choice

URL naar de bron.

Over 14 dagen: Elk huis zijn verhaal.

©C. van Berkel

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.

Judith Herzberg bijt het spits af met:

Alleen in een klein huis kan je
behoorlijk denken
de muren zijn dichtbij genoeg
weren de regen met gesneden voegen
die regen moet je kunnen horen
het dak lekt op bekende plekken
daar heb je plastic neergelegd
emmers gezet, als er een raam is
zelfs een plant, alleen
in een klein huis
kan je behoorlijk denken.

© Judith Herzberg
Uit: Zoals, Amsterdam 1992

Elk huis zijn verhaal: de proloog

©bibliotheek Rijn en Venen

Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, zal hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen zijn. De gedichtenreeks heeft als motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.
Vandaag, op de laatste dag van de poëzieweek, de proloog met een gedicht over wonen.

Hoe je kunt wonen.

Hoe kan dat, hoe kan dat,
snap jij dat misschien:
toen Lena ging slapen
heeft ze huizen gezien,
en toen werd ze wakker
en keek wat er was:
er waren geen huizen,
maar sloten en gras.

‘Ik snap het: ze woont
op een boot, volgens mij.
Daar woont ze, daar slaapt ze,
zo vaart ze voorbij.’

En dat dan, en dat dan,
wat grappig is dat:
er woont een Martine
hoog boven de stad.
Op straat zijn de mensen
als muggen zo klein.
de autootjes lijken
van speelgoed te zijn.

‘Ik snap het: ze woont
15-hoog in een flat,
en tussen de wolken
ligt zij in haar bed.’

Kun jij begrijpen
hoe dit kan bestaan:
Jan woont in een woning
met wielen eraan.
Soms ligt hij te dromen,
zo stil op een oor,
dan gaat zijn mooi huisje
er met hem vandoor.

‘Ik snap het: hij woont
in een woonwagenkamp,
met boven zijn bedje
een woonwagenkamp.’

©Willem Wilmink
Uit: Ik snap het

URL naar bron.