Tafelberg

De Tour de France 2012 is voorbij, maar de serie wielergedichten nog niet.

De eerste bergetappe van mijn eigen Tour ging via de Tafelberg en de Posbank :

© De Posbank

Vanuit de verte uitnodigende heuvels
met groene boomtoppen en grijsblauwe luchten,
waarachter een voorjaarszon vriendelijk knipoogt.
Dichterbij het langzaam stijgende zwarte asfalt dat
steeds zwarter en dichterbij lijkt te zijn.

Bomen en steile kanten aan weerszijden
afgewisseld door modderige plekken,
waar ’s avonds everzwijnen wroeten,
zijn stille toeschouwers zonder applaus.

De tred op de trappers wordt trager
en zwaarder malen de benen rond.
Een bocht naar links omhoog,
een bocht naar rechts weer omhoog.

Zo steunt en stampt de toerfietser
meter na meter omhoog
om na de volgende bocht
uit te moeten wijken voor een auto,
die de bochten wat ruimer neemt dan normaal.

Eindelijk, na heel wat klimmetjes en bochten krijgt
hij zijn beloning.
Geen lintje, medaille of oorkonde,
maar een uitzicht over de glooiende hellingen
richting Rheden met in de verte de Neder-Rijn, die
als een zilveren snoer blinkt in opeens de volle zon.

Politiek en sport

© de Muur

BAGDAD RECHTSTREEKS
Terwijl op het Firdos-plein een reusachtig standbeeld
van Saddam omvergetrokken wordt door de Iraakse bevolking,

verschijnt er plotsklaps onderin het televisiebeeld een
boodschap: "Finish wielrennen om 16.00 uur, via Ned. 1". *

*het bleek om de(semi)klassieker Gent-Wevelgem te gaan.
Winnaar: Andreas Klier

Bovenstaand gedicht is afkomstig het tijdschrift De Muur nr. 9, Uitgeverij Veen, 2005 en is later opgenomen in de bundel De rode soldatenvis van Fred Papenhoven

De dood en het peloton

De een klimt sneller dan de ander
de snelste krijgt een kwieke trui
en wie het allersnelst kan dalen
die krijgt een kist en klokgelui.

Beter dan met bovenstaanse tekst van Levi Weemoedt kan de bloemlezing De dood en het peloton niet gekarakteriseerd worden.
In 44 sonnetten passeren 52 beroemde namen de revue. Allemaal wielrenners, die op vreemde wijze om het leven gekomen zijn.

Renners met dichterlijke namen als Dante Rezze of Petrarca komen niet aan bod, maar andere klassiekers zoals Anquetil en Simpson krijgen wel de nodige aandacht.

Doping en depressies

REQUIEM VOOR MARCO PANTANI

Met de blik van een adelaar
Lukt het je misschien

Om vanuit je plek in het heelal
Naar beneden te kijken.

Naar je acht etappes in de Tour.
Naar je zes gele truien.

Naar je acht zeges in de Giro.
Naar je veertien roze truien.

Naar je gewicht van 56 kilo.
Naar je sterfdag op Valentijnsdag
(14-2-2004).

Naar de God van Seroxat & Prozac.
Naar je bewegende benen & kale schedel.

Naar je legendarische & lichtvoetige aanvallen.
Naar de trouweloosheid van de sport waar je zo van hield.

Naar het verraad, dat eindigde op een eenzame
hotelkamer in Rimini.

Naar je zwakheden waar je geen recht op had.

Bovenstaand gedicht is afkomstig uit de bundelDe rode soldatenvis van Fred Papenhoven

Mont Ventoux

powered by Fotopedia

De legendarische Mont Ventoux ontbreekt dit jaar in de Tour de France.
Ter compensatie het beroemde sonnet van Jan Kal uit zijn debuutbundel Fietsen op de Mont Ventoux

Mont Ventoux

Dichten is fietsen op de Mont Ventoux,
waar Tommy Simpson nog is overleden.
Onder zo tragische omstandigheden
werd hier de wereldkampioen doodmoe.

Op deze col zijn velen losgereden,
eerste categorie, sindsdien tabu.
Het ruikt naar dennegeur, Sunsilk Shampoo,
die je wel nodig hebt, eenmaal beneden.

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend,
de Mont Ventoux opfietsen wel heel erg,
waarvoor ook geldt: bezint eer gij begint.

Toch haal ik, ook al is de hitte schroeiend,
de top van deze kaalgeslagen berg:
ijdelheid en het najagen van wind.