Met het prentenboek Nog 13 nachtjes wakker liggen
naast je bed, kom je de slapeloze nachten vóór Pakjesavond wel door:
leuke gedichtjes, grappige illustraties en als bonus een cd met liedjes gezongen door Edwin Rutten.
Voor wie niet kan wachten hierbij alvast een voorproefje:
De Pakjespiet.
Dit is mijn antwoordapparaat.
Hier spreekt de pakjespiet.
Je belt te vroeg of net te laat.
Ik ben er even niet.
Je kunt je lijstje mailen.
Of stuur me maar een fax
met alles wat je hebben wilt,
dan breng ik het je straks.
Spreek gerust de voicemail in
van mijn mobiele telefoon.
Maar praat wel duidelijk,
pas na de derde toon.
En heb je echt geen flauw idee
hoe je dat moet doen,
dan doe je net als vroeger
een lijstje in je schoen.
Sinds jaar en dag beschikt bibliotheek Rijn en Venen over een prima platform om haar producten en diensten onder de aandacht te brengen: een advertorial in het Witte Weekblad.
In de beginperiode werd er trouw 1 keer per 3 weken een artikel aangeleverd, waarin steeds weer een ander item belicht werd. Zo kwamen o.m. aan bod: de Boodschappenplusbus,de digitale diensten van de bibliotheek,de Bibliotheek aan Huis-dienst, het computer-inloopspreekuur.
In de front-office reageerden lezers op de artikelen. Deze input zorgde ervoor, dat collega's enthousiast aan de slag gingen met een nieuw onderwerp of met de uitdieping van een eerder artikel.
Na verloop van tijd kwam er echter de klad in:
- Een artikel werd soms niet geplaatst, omdat redactie van Witte Weekblad vond, dat het niet om informatie, maar om reclame ging (kennismakingsabonnement).
- De inspiratie werd minder.
- Alle interessante items waren al eens aan bod gekomen.
- De reacties van publiek bleven uit.
Door dit vicieuze cirkeltje leidt het fenomeen Advertorial nu een zieltogend bestaan.
Dit berichtje zou ik kunnen afsluiten met de dooddoener:
Het is belangrijk om de ervaringen m.b.t. het advertorial te gebruiken om valkuilen te benoemen, wanneer we besluiten om als bibliotheek te gaan bloggen.
Collega Ellenoor gaf onlangs echter zo'n geweldige voorzet met de beeldspraak van de eenzame fietser, dat ik het niet kon nalaten, om die op te pakken:
Er zijn collega's, die consequent, door weer en wind, de fiets gebruiken als vervoermiddel. Het is een vrijwillige keuze, omdat ze zo het snelst en makkelijkst op de plaats van bestemming komen.
Maar het is net zo legitiem om te zeggen:
"Ik zit hier tevreden met de kleine op mijn schoot. We zingen een liedje en kijken plaatjes.
Er is geen reden om met rot weer en een harde wind, te gaan fietsen met dat kind."
Zo is het ook met het inzetten van de kennis, die is opgedaan via de 10/23 dingen.
Het moet functioneel zijn binnen de doelstelling van de bibliotheek en het moet professioneel opgepakt worden.
Iedereen mag in eigen tijd en op persoonlijke titel bloggen,twitteren, filmen enz., dat het een lieve lust is. Maar wanneer het onder de vlag van de bibliotheek gebeurt, dan hangen daar efficiency- en kwaliteitscriteria aan.
Het betekent niet, dat alles perfect moet zijn, want perfect is vaak niet interessant. Maar vier keer hetzelfde wiel uitvinden, terwijl er al zoveel goede voorbeelden of alternatieven beschikbaar zijn, is het andere uiterste.
