Een triest huis

In de reeks blogposts over huizen vandaag een wat triest gedicht:

Een huis hoort te zingen
maar ons huis zwijgt.
De ramen hangen scheef
in de gerimpelde kozijnen,
ze zijn beslagen, één veeg
en je ziet weer even
wat zien had kunnen zijn.
De deuren klemmen,
kieren, de klink
is al gesmolten, of verijst
en als ik in- of uitga
klaagt, kreunt het hout
zoals een vastgebonden dier
dat nauwte niet meer uithoudt.

Judith Herzberg:
Klaagliedjes
De Harmonie, 2011

Nieuwe buren; een gastblog

In de gastblogs van Els en Joke werden de herinneringen aan hun ouderlijk huis beschreven.
De gastblogger van vandaag haalt herinneringen op aan de eerste ontmoeting met de nieuwe bewoners van huize Woellust, de vroegere directeurswoning van dakpannenfabriek van Oordt.De villa is vernoemd naar de vroegere buitenplaats Woellust



cc Groene Hart Archieven

Mijn vader werkte bij dakpannenfabriek van Oordt als stoker en kolenlosser, maar ook als pannenperser. Omdat we een groot gezin hadden, reed pa wel eens een extra ritje bij firma H. van der Meent te Alphen a/d Rijn. Vaak was dat op een zaterdag en omdat het een lange rit was, mocht er een van de kinderen mee.
Dit keer was ik aan de beurt. Ik zat voor in die grote vrachtwagen en keek mijn ogen uit.
Als ik zo naast mijn vader in de cabine zat, wilde ik natuurlijk ook vrachtwagenchauffeur worden.
Draaien aan het grote stuur en schakelen: in gedachten zag ik het al helemaal voor me.

Zo gingen pa en ik op een dag naar Goor om een vracht dakpannen te bezorgen bij de firma Jalink. Op de terugweg gingen we in Delden een uitsmijter eten en iets drinken.
Daarna reden we richting Utrecht om een familie op te halen.
Ik hoorde van pa, dat dit de familie was, die in het grote huis bij 's Molenaarsbrug ging wonen.
"Goh, dat is vlak bij ons. Misschien hebben ze wel kinderen, dan kunnen we samen spelen."

Na een paar uur rijden kwamen we bij het adres aan.
De vrachtwagen werd met de meubels volgeladen. "Wat hebben die mensen veel spullen zeg." Maar alles paste in de laadbak.
Er waren vier kinderen, drie meisjes en een jongen. De jongen was net zo oud als ik en we kletsten wat af.
Toen alles op de vrachtwagen stond, gingen we weer terug naar Alphen aan den Rijn.
Mijn vader kroop achter het stuur, met naast hem de bijrijder. Wij kinderen zaten tussen de spullen in de open laadbak onder het dekzeil.
Meneer en mevrouw reden met hun eigen volgepakte auto achter ons aan.

De terugrit was veel te kort. Er was zo veel te vertellen over de nieuwe buurt, de nieuwe school en het nieuwe huis.Inmiddels waren de namen van de kinderen bekend: Anke,Gerhard en de tweeling Willemien en Constance.

In Alphen aangekomen werd de vrachtwagen gelost. Alles ging het huis in.
Zo kwam de familie Nauta in huize "Woellust" wonen. De heer Nauta was de nieuwe directeur van dakpannenfabriek Van Oordt.

Vaak speelde ik bij Gerhard met zijn "Thunderbirds", een verzameling waarvan ik alleen kon dromen.

© R. Hoogervegt.

Een zeer zeer zeer fijn huis

De Windroosreeks, ruim 50 jaar geleden opgericht door Ad den Besten, heeft altijd aan jonge, onbekende dichters een podium willen bieden. Verschillende dichters,die inmiddels wel tot de klassieken gerekend mogen worden, hebben bij de Windroos gedebuteerd. Onder hen o.a. Hans Andreus, Remco Campert, Guillaume van der Graft, Gerrit Kouwenaar, Huub Oosterhuis, Nico Scheepmaker, Simon Vinkenoog en Micha de Vreede.
In de bundel:
Voor een dag van morgen : de allermooiste gedichten uit De Windroos 1960-2006 ontdekte ik onderstaand gedicht van Charlotte Scholten.
Het past wel in de reeks blogposts over wonen.

Een zeer zeer zeer fijn huis

Ruik maar heel licht
In de zolderkamer.
Tussenwanden weggebroken
- Aardige aannemer wel -
Hij ving wat muizen
En vond een verdroogde kikker.
- Die giet ik in goud
De vorm bleef behouden -
Alle ruimte voor
Pingpongtafels en een
Modelspoorlijn - geen kasten meer.

Je kent het niet
Meer terug - de trap draait linksom
En de deuren zijn van zilver.
Ik poets ze elke dag.
In de kamer heb ik
Gras gezaaid, dat staat zo fris.
Een keuken heb ik niet.
Ik leef al maanden
Van de wind.

© Charlotte Scholten.

Url naar bron