In mijn posts steek ik regelmatig de loftrompet over het gemak van digitale teksten.
Maar in de praktijk van het inlichtingenwerk word ik ook regelmatig geconfronteerd met de beperkingen.
De ervaringen uit de praktijk worden zo helder geformuleerd door Raymond Snijders, dat ik graag citeer uit zijn artikel Zo snel mogelijk naar digitaal en vergeet die fysieke boeken:
Grote aantallen docenten weigerden afscheid te nemen van de fysieke collectie zolang dat digitale aanbod nog niet eens bestond. Iets dat ook door ons als bibliotheek natuurlijk was aangekaart maar wat vermoedelijk als een bevooroordeelde reactie werd opgevat. Kennelijk blijft de misvatting bestaan dat digitale boeken en content ruim beschikbaar zijn maar dat bibliotheken en gebruikers er simpelweg niet aan willen. De misvatting dat je fysieke collecties zonder problemen kunt vervangen door digitale versies of alternatieven.
Fysiek en digitaal zijn geen twee gescheiden werelden. Het zijn verschillende vormen van content waar gebruikers iets mee willen of moeten. Niet de vorm staat centraal maar de inhoud. En het gebruiksgemak. En de kosten die ermee gepaard gaan. Dan blijft de bittere realiteit over dat in theorie misschien digitale informatiebronnen op al die aspecten in het voordeel zijn maar het in de praktijk nog steeds het papieren boek is dat het gemakkelijkste te gebruiken is en uiteindelijk goedkoper is voor zowel bibliotheken als gebruikers. Pas als die hindernissen genomen zijn, dan worden de collecties van bibliotheken -openbare en in een hogeschool- vanzelf meer en meer digitaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten