cc J. Schippers
Op 21 februari 2013 is de startbijeenkomst van het project Elk huis zijn verhaal
Om alvast in de stemming te komen, is hier tot die tijd elke dag een gedicht van een gerenommeerd auteur te lezen onder het motto:
Binnenkort elk huis zijn verhaal, maar nu eerst een gedicht.
Net als een week geleden valt de keus op een gedicht van Ted van Lieshout.
Limburglaan 28Uit: Lieshout, Ted van
Ons huis wil niet meer met ons praten.
De muren kaatsen woorden terug.
Ik zie de schroeven en de gaten
waar zesentwintig spijkers zaten
en waar de klok hing zit een plug.
De muren naakt en bloot de ramen;
ons huis mist haar gordijnen zeer.
Het staat zich stilletjes te schamen.
Zelfs bij de deurbel staan de namen
van wie er woonden al niet meer!
Ons oude huis moet ons wel haten.
Natuurlijk weet het dat we gaan.
Luid protesteren zou niet baten;
het zwijgt, terwijl het wordt verlaten,
blijft diep beledigd nabestaan
Ik zwaai nog één keer en blijf buiten,
en zie geen raam dat wuiven wil.
Ons huis blijft ongenaakbaar stil.
Maar ik zie regen op de ruiten,
al staat de zon tot wij verdwijnen
onophoudelijk te schijnen.
© Ted van Lieshout
Mama! Waar heb jij het geluk gelaten?
URL van de bron.
Dit gedicht doet mij denken aan de dag dat ik het ouderlijk huis verliet om in een ander huis een nieuw leven op te bouwen.
BeantwoordenVerwijderenOok k keek naar mijn raam dat kaal terug keek omdat de gordijnen al ergens anders waren opgehangen.
En onze deur is moe
BeantwoordenVerwijderen