Gênant.
Als reactie bij een blogbericht van Content schreef ik:
Ik begrijp weinig van techniek, maar ik begrijp nog minder van mezelf:
Eerst 40 jaar roepen "Het gaat om de inhoud" en vervolgens een wiki (waar het echt om de inhoud gaat) 20 keer aanpassen, totdat een woord eindelijk op de juiste manier in beeld verschijnt en er een plaatje bij staat.
Met die verbazing kan ik leven. Maar ik schrik er steeds weer van als ik merk, hoe alles wat ik doe met enige regelmaat gewoon ergens in een etalage staat.
Als ik zoals ik hierboven aangeef, steeds weer op een andere manier probeer om iets voor elkaar te krijgen, dan is het resultaat van al mijn getob stap voor stap zichtbaar in het revisieoverzicht. Elke komma, elke tikfout, elk ongepast woord dat ik ooit ingevoerd en vervolgens verwijderd heb, wordt getoond via een doorhaling in de tekst.
Kun je dan nergens meer ongestoord oefenen?
Ik voel me net als deze dame, die niet echt liefdevol geportretteerd is door de fotograaf.
Wat jij hebt ontdekt is het resultaat van één van de basisprincipes van web 2.0. Transparantie. Het maakt het mogelijk om het wordings- en wijzin=gingsproces van documenten en berichten te volgen. Je ziet het ook wel eens in blogberichten. Iemand heeft het bericht gepubliceerd en is gewezen op een fout. Hij herstelt de fout door het verkeerde door te strepen. Hij had het gewoon kunnen weghalen, maar dan hadden de mensen die het artikel al gelezen hadden achteraf niet meer kunnen zien dat en hoe de tekst is aangepast.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp de vergelijking met de dame op de foto.
BeantwoordenVerwijderenEcht erg zo'n foto. Maar ik heb er wel heerlijk om gelachen.